hayat paylaşınca güzel...

Bugün çok üzüldüm...Sevdiğim genç bir adamın,gözle görünen,aslında gerçek bahanelerle şirketten ayrılmasına...Bahane edilenler gerçekti ama başkalarının oyunu da vardı malesef.Ben bu genç adamı, ilk serviste yanına oturunca tanıdım geçen sene...Uyuyordu sabahın köründe,uyurken de oturuşuna hakim olamıyordu.Kızdım,gençlik işte,saygısızlar diyerek.Sonra uyanıkken öğle tatilinde tanıştık,sevdim o kocaman kocaman bakan, ışık saçan gözlerini.O gün geçirdim içimden,ne kadar temiz yüzlü,oğlum da böyle olsun diye...Kıyamadım,sevdim ya,uyusun rahat rahat serviste,ben rahatsız olmam,kıyamam ona ben.


İnsanın sevdiği ile henüz sevmediğine yargısı bile başka...Saygısız genç değil,uykusuz kalmış yavrum,genç onlar canım benim,  mertebesine ulaştı gönlümde.

Yeni evli,gururu kırıldı ayrılma şekline işten.Ayrılırken,birgün bile bana sen demeyen güzel yüzlü,asil,efendi oğlum,ablam dedi sarıldı ,bittim bittim,tüm gün.Kızarmış o güzel gözlerine...Kıyamam.Oğluma yapılmış gibi etkilendim.İsyan ettim,Berk'i adam etmeye çalışırken,baharatı bol tutmalı pişme aşamasında,kırılmasın,üzülmesin çok da dürüst olmasın diye düşündüm...Sonra vazgeçtim,adam olsun,insan olsun,ağlayabilen erkek olsun,ne yapalım hayat zor,iyi yürekli olsun,en azından çok üzülecek olsa bile,adı geçince,gönüllerde hep sevilerek anılsın,hep masallarda kazanır iyiler,varsın öyle olsun,hayat bazen iyilere de güler...

Akşam evde bunları aklımdan geçirirken,oğlum erkenden uyudu,sızdı daha doğrusu..Ben de beni izlemesi için,"öyle bir geçer zaman ki"yi açtım,çünkü karşındaydım televizyonun ama orada değildim.Sonra reklamlar başladı

Kalakaldım...Zara söylüyor ve ben ağlıyorum..Önce mıçtık dedim sevdim reklamı,of kesin siyasi çıkacak ve ben  sevdim diye sinir olacağım,heyecanla ve ağlayarak bekledim sonunu; yok değil,şükür; turkcell reklamı...

Koptum,ağla ağla içim çıktı.Gittim elimi yüzümü yıkadım.Hayret verici olan,ben Zara'dan bugüne kadar nefret ediyordum.Bildiğin nefret.Ne zaman görsem,sinirlenip,kapatıyordum tv'yi...Ailem pek sever,bir zaman programı vardı tvde,o zamanlar ciddi mide krampı geçiriyordum,öyle böyle değil nefretim.Sebebi ise; yok işte...

Bu akşam,ikinci reklamda da,salya sümük ağlayınca,bu sefer,vay ben niye bu kadından nefret ettim,o da ana baba evladı,bana birşey yapmadı ki, diye bir fasıl daha ağladım...Zara; özür dilerim artık senden nefret etmiyorum.

Reklamı üçüncü kez izlediğimde,Kubat söylüyordu.Onda da koptum,garip olan,Kubat söylerken,reklamdaki adamları daha bir seçtim,baba figürlerini yani..Algıma şaşıyorum...(tek şaşırmam gereken algım gibi :P )

Murat geldi,müjdeledim; Zara dinledim ve ağladım diye.Vaayy dedi.Şaşırdı.

Sonra reklam yine başladı,ben yine salya sümük.Bitince,çok güzel değil mi dedim.Murat; güzel de,sana ne hatırlatıyor da ağlıyorsun dedi.Bir sinirle,hemen kendime geldim,nutuk verdim.Ulan ne hatırlatacak,hissiz adam,asker annesine kavuşuyor,bebek doğuyor annesi onu öpüyor,kız gelin olmuş annesi ile vedalaşıyor,anneanne/babaanne ve dede sünnet çocuğu olmuş torunları  ile fotoğraf çektiriyor...Benim ağlamam için yeter de artar,ne aklıma gelecek ki...Üstelik Zaracığım söylüyor,insan niye ağlamasın...

Hayat paylaşınca güzel...Bu akşam,verdiğim bağlantı dahil beş kez izledim,hepsinde ağladım...Arabanın önünden kaçan kazlara bile ağladım...Turkcell ;canım,ciğerim...