Öyle günlerdeyiz ki oğlum,her acımızla dalga geçen insacıklar var...
Ben sen okuyasın diye yazıyorum.Umarım ileride bunları okurken,sen "ah hep aynı" demezsin,"neler yaşanmış" dersin.Hala umutlu olmak istiyorum...
Orada, bizden kilometlerece uzakta, insanlar buz gibi havada dışarıda yaşam mücadelesi vermeye çalışırken,cep telefonuyla göçük altında yerini bildirirken,onların ağzındanmış gibi haberler gelmekte.Zerre inanmıyorum.
Bir de öyle insanlar varmış ki,sosyal ağ denilen yerlerdeki listemde,meğer insan değilmiş...
İstiyorum ki,memleketimin televizyonlarından,herkesin evine girebilen insanlar,birleştirici olsun,abuk subuk konuşup,zaten bir kıvılcıma ihtiyaç duyan hemşerime gaz vermesin...
İstiyorum ki,bireysel olarak yardım etmeye çalışan herkesin yardımı,ihtiyacı olana ulaşsın,bugünlerde bizi hep dolandıranların birazcık Allah korkuları olsun...
İstiyorum ki,insan olduğumuz unutulmasın,insana yakışır şekilde yaşayalım...Doğal afete engel yok ama burada afetin tek başına mıdır yaptığı ?
İstiyorum ki, tüm insanlar İNSAN olsunlar...Biz ve onlar diye saçma sapan,dayatılan,oynatılan hiçbirşey olmasın...
Tek yüzümü güldüren; eğer istersek inanılmaz organize olabiliriz,istersek birleşip her yeri örgütleyip,yardım yağdırabiliriz.Ama önce insan olmak gerekli...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder